Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) Jest najczęściej spotykany w Polsce. Zaraża się nim od 0,5 do 1% ludzi. Pasożyt ten umiejscawia się w jelicie cienkim człowieka. Jego długość może dojść do 10 metrów. Końcowe człony tasiemca wydostają się przez odbyt, a wraz z nimi olbrzymia liczba jaj (ponad kilkaset tysięcy). Bruzdogłowiec szeroki ( Diphyllobothrium latum) to tasiemiec, który u człowieka wywołuje chorobę zwaną difylobotriozą. Do zakażenia tym pasożytem dochodzi na skutek spożywania surowego mięsa ryb. Cykl rozwojowy tasiemca bruzdogłowca jest ściśle związany ze środowiskiem wodnym. Objawy zakażenia bruzdogłowcem to m.in. biegunki i Jeśli widziałeś leszcz w brzuchu lubkarp coś podejrzanego, lepiej odłożyć znalezisko i zobaczyć, jak wygląda tasiemiec w rybach. Zdjęcia zamieszczone w tym artykule pomogą Ci dokładnie zrozumieć, co znalazłeś. Dopiero gdy zrozumiesz, z jakim pasożytem masz do czynienia, możesz zdecydować o losie ryby. Znalazła robaka w rybie [ZDJĘCIE, INTERWENCJA] Maria Mazurek. 11 lipca 2012, 12:04. 13. Niespodzianka znaleziona w rybie. Jolanta Imielska poszła w sobotę do sklepu Auchan. Kupiła w nim Nie zawsze można zauważyć, że tasiemiec ludzki rozwija się w brzuchu. Niejednokrotnie tasiemiec ludzki nie daje żadnych objawów przez lata. Objawy mogą pojawić się dopiero wtedy, gdy tasiemiec jest już dorosły. Zdarza się, że człony tasiemca można zobaczyć w kale. Wyglądają one jak poruszające się kawałki białej wstążki. Tasiemiec ciekawostki i najważniejsze informacje o tasiemcach. Niezbyt sympatyczny zwierzak, który zagnieżdża się np. w ciele człowieka. Najbardziej obrzydliwe fakty Co to jest tasiemiec ciekawostki i informacje 1) Tasiemiec (cestoda), to pasożyt żyjący w ciele zwierząt i ludzi (kręgowców i…. Czytaj więcej >. 1 of 1. Witajcie Ostatnio Blackraven i runoutofbreath z tego forum nastraszyły mnie tym, że co 10 osoba ma tasiemca, a jeszcze więcej glistę ludzką. Postanowiłem przeprowadzić kurację oczyszczającą z ziół. Jak wpłynie na mój organizm kuracja? Umiarkowanie, Cesarzowa, 8 monet Po pierwsze patrząc na karty zniekształcenia w obrębie oka. Tasiemiec — objawy u dzieci. Objawy tasiemca u dzieci są podobne jak w przypadku dorosłych. Należą do nich [9] [10]: biegunka, bóle brzucha, brak apetytu, mdłości. Charakterystyczną oznaką tasiemczycy u dzieci jest również utrata masy ciała. Leczenie tasiemczycy i profilaktyka Ludzie sprzedają jaja tasiemca nielegalnie tym, którzy chcą stracić na wadze. 5. Jedne z pierwszych pasożytów. Tasiemce to jedne z pierwszych robaków uznane za pasożyty. 6. Najgroźniejsza odmiana tasiemca. Tasiemiec wieprzowy jest najgroźniejsza odmianą, ponieważ potrafi zagnieździć się w ważnych organach. 7. Tasiemce ( Cestoda) to gromada płazińców. Wszystkie tasiemce są wewnętrznymi pasożytami układu pokarmowego. Znamy około 1800 gatunków tasiemców, z czego w Polsce występuje około 10, w Europie Środkowej około 450. Gromadę tę dzielimy na tasiemce niższe, czyli nieczłonowate ( Cestodaria) i tasiemce właściwe, czyli wyższe Q9w31Vq. Fot. crevis / Opublikowano: 17:16Aktualizacja: 10:35 Tasiemiec to niebezpieczny pasożyt układu pokarmowego, który często żeruje na człowieku. Objawy jego obecności są zwykle ignorowane, co może prowadzić do niebezpiecznych powikłań, włącznie z zagrożeniem życia. Jak rozpoznać tasiemca i co można zrobić, aby się go jak najszybciej pozbyć? Jakie gatunki tasiemców żerują na człowieku?Jak można zarazić się tasiemcem?Objawy tasiemczycyNa czym polega leczenie tasiemczycy? Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Bóle głowy, uciążliwe nudności i szybka utrata wagi – to jedne z wielu objawów tasiemczycy (choroby wywoływanej przez różne rodzaje tasiemca). Choroba przez długi czas może mieć postać bezobjawową, co znacznie utrudnia diagnozę i skuteczne leczenie. Zarażenie poszczególnymi gatunkami tasiemca (nieuzbrojonym, uzbrojonym, bąblowcem) ma różne objawy i wymaga innego leczenia. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność, Good Aging Naturell Witamina D 1000mg, 365 tabletek 70,00 zł Odporność Naturell Immuno Kids, 10 saszetek 14,99 zł Odporność Naturell Ester-C® PLUS 100 tabletek 57,00 zł Odporność, Good Aging, Energia, Mama, Beauty Wimin Zestaw z myślą o dziecku, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Estabiom Junior, Suplement diety, 20 kapsułek 28,39 zł Jakie gatunki tasiemców żerują na człowieku? Tasiemce to pasożyty układu pokarmowego należące do typu płazińców. W cyklu rozwojowym przechodzą wiele faz, podczas których zmieniają żywicieli – człowiek jest na ogół żywicielem ostatecznym. Najczęściej występującym u ludzi gatunkiem jest tasiemiec nieuzbrojony. Tasiemiec uzbrojony jest rzadszy, ma jednak o wiele groźniejsze objawy. Jakie gatunki tasiemców występują u człowieka i jakie objawy mogą wskazywać na ich obecność? Tasiemiec nieuzbrojony – najczęściej występujący tasiemiec w Polsce (spotykany u około 1% ludzi). Tasiemiec nieuzbrojony w postaci larwalnej żeruje w mięśniach bydła – dlatego najczęstszym sposobem zakażenia jest jedzenie surowego mięsa (np. w postaci tatara). Larwy tasiemca nieuzbrojonego przypominają nasiona ogórka – łatwo więc zauważyć je w mięsie. Dorosłe osobniki żyją w ludzkich jelitach i mogą osiągać nawet 10 m długości. Objawy zarażenia tasiemcem nieuzbrojonym to spadek masy ciała, nudności, wymioty i ogólne osłabienie organizmu. U dzieci może dodatkowo występować pokrzywka (tasiemiec wydala patogeny, które mogą alergizować). Łatwym do rozpoznania objawem tasiemczycy są także człony tasiemca w stolcu. Tasiemiec uzbrojony – w tym przypadku człowiek może być żywicielem zarówno dorosłej postaci tasiemca, jak i larwalnej (wągra). Przy tym objawy obecności wągrów są bardzo niebezpieczne dla zdrowia – larwy mogą bowiem trafić do różnych narządów wewnętrznych (głównie do mózgu) i powodować bóle głowy, objawy padaczkowe i zaburzenia widzenia (gdy tasiemiec znajdzie się w oku). Dorosła postać tasiemca uzbrojonego żeruje w jelicie człowieka – w przeciwieństwie do tasiemca nieuzbrojonego ma on haczyki i przyssawki, za pomocą których przyczepia się do ścian jelita. Tasiemcem uzbrojonym można zarazić się, zjadając niedogotowaną wieprzowinę – jego żywicielem pośrednim jest bowiem świnia. Tasiemiec bąblowiec – rzadko atakuje ludzi – człowiek jest raczej żywicielem przypadkowym. Objawy są bardzo poważne i często nieodwracalne. Źródłem zarażenia są zwierzęta domowe – u psa lub kota tasiemiec może jednak nie dawać żadnych objawów przez wiele lat. Z jaj połkniętych przez człowieka wykluwają się larwy, które mogą przenikać do narządów wewnętrznych (płuc, wątroby, nerek) i prowadzić do nieodwracalnych zmian w tych narządach. Jak można zarazić się tasiemcem? Najczęstszym sposobem zakażenia tasiemcem u człowieka jest spożywanie niedogotowanego lub surowego mięsa wołowego (tasiemiec nieuzbrojony) lub wieprzowego (tasiemiec uzbrojony). Bąblowcem można zarazić się przez zabawę z zarażonymi zwierzętami (psami lub kotami). Mniej znane w Polsce tasiemiec szczurzy i tasiemiec karłowaty przenoszone są głównie przez szczury i najczęściej dotykają dzieci. Zobacz także Objawy tasiemczycy Po zaobserwowaniu któregoś z niepokojących objawów (u dziecka mogą być nasilone) należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza, który zleci dalsze badania. Najczęstsze objawy obecności tasiemca to: nudności, spadek wagi, ból brzucha, osłabienie, zmęczenie, rozbicie, bóle głowy, objawy padaczkowe (tasiemiec uzbrojony), zaburzenia widzenia, zniekształcenie oczu (tasiemiec uzbrojony). Większość osób zgłasza się do lekarza po zaobserwowaniu członów tasiemca w kale. Na czym polega leczenie tasiemczycy? Jeśli lekarz zaobserwuje u chorego objawy obecności tasiemca, zleci badanie kału. W przypadku wyniku pozytywnego, świadczącego o tasiemcu, pacjent zażywa leki na odrobaczanie, które działają paraliżująco na pasożyta i niwelują jego jaja. Inaczej wygląda leczenie wągrzycy – choroby spowodowanej przez larwy tasiemca (wągry) ulokowane w narządach wewnętrznych. Leki przeciwpasożytnicze mogłyby nasilić objawy neurologiczne, dlatego często zalecane jest leczenie chirurgiczne (szczególnie jeśli wągry występują pojedynczo). Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy „Pijemy, kiedy chce nam się pić, a nie wtedy, kiedy mamy wodę pod ręką”. O trudnych czasem powrotach do seksu po porodzie opowiadają ginekolog i psycholożka „Wpojono nam, że trzeba dążyć do celu, nawet jeśli po drodze pojawiają się trudności”. Dlaczego tak trudno reagować na mobbing, mówi psycholożka Karolina Ołdak „Chcę wspierać kobiety i w jednym, i w drugim nieszczęściu”- mówi Kasia Morawska, zwolenniczka legalnej aborcji i dawczyni komórek jajowych Marysia Warych: „Ludzie myślą, że mamy dwa tryby: albo nie możemy wstać z łóżka, albo mamy halucynacje i słyszymy głosy. Tymczasem choroba afektywna dwubiegunowa ma różne oblicza” Tasiemiec - Wyniki wyszukiwania dla zdjęć i ilustracjiWyświetl filmy dla tasiemiecPrzeglądaj dostępne zdjęcia i obrazy (3 452) dla słowa kluczowego tasiemiec lub rozpocznij nowe wyszukiwanie, aby znaleźć więcej zbiorów zdjęć i wyniki Kiedy mowa o kocich pasożytach, większość z nas ma na myśli te zewnętrzne. Zaliczamy do nich między innymi pchły i kleszcze, które jesteśmy w stanie dostrzec gołym okiem na skórze naszego czworonożnego przyjaciela. W rzeczywistości jednak równie poważnym zagrożeniem dla naszych pupili są pasożyty wewnętrzne. Tasiemiec u kota lokalizuje się najczęściej w przewodzie pokarmowym. Niestety nie jesteśmy w stanie ich zobaczyć. U zarobaczonych zwierząt nie zawsze pojawiają się objawy sugerujące problem z obecnością endopasożytów. Oprócz tego, że są powodem wielu poważnych problemów zdrowotnych u naszych kotów, mogą być bardzo niebezpieczne także dla człowieka. 1. Niebezpieczne pasożyty dla kotów 2. Jakie tasiemce mogą występować u kotów? Tasiemce u kota – sposób bytowania w ciele żywiciela 3. Tasiemiec u kota – objawy choroby? Tasiemiec u kota – czy kot niewychodzący może się nim zarazić? 4. Skuteczne leczenie tasiemca u kota Preparaty na odrobaczanie- różna postać Profilaktyka Tasiemce u kota, czy stanowią zagrożenie dla człowieka? 5. Czy posiadając w domu zwierzę, powinniśmy się regularnie odrobaczać? Zasady odrobaczania kotów Niebezpieczne pasożyty dla kotów Niestety pasożyty wewnętrzne są powszechne w naszym środowisku. Często występują te należące do pierwotniaków (np. lamblie, kokcydia), robaków obłych (np. glista kocia) oraz płaskich (tasiemiec u kota). Pasożyty wewnętrzne najczęściej występują u młodych (kociaki mogą zarazić się jeszcze w łonie matki lub ssąc mleko od zarażonej samicy). W późniejszym wieku istnieje niebezpieczeństwo zarażania się kotów za pośrednictwem form inwazyjnych znajdujących się w glebie (jaja glist, włosogłówki, tęgoryjców). Stadia larwalne pasożytów mogą znajdować się w surowym mięsie (cysty toksoplazm – głównie w wieprzowinie) lub w tkankach drobnych zwierząt (gryzoni, ptaków) będących łupem kotów (larwy glist, cysty toksoplazm). Często problem zarobaczenia pojawia się także w większych skupiskach zwierząt- hodowlach, fundacjach, schroniskach. Jakie tasiemce mogą występować u kotów? Najczęściej występujące tasiemce u kota to tasiemce psie Dipylidium caninum. Kolejną odmianą, pojawiającym się jednak dużo rzadziej jest tasiemiec Taenia Taeniaeformis, którego żywicielami pośrednimi są małe gryzonie (zarażają się poprzez zjedzenie jaj tasiemców trafiających z kałem kotów do środowiska). U kotów mamy do czynienia zwykle z tasiemcem psim, dlatego skupimy się głównie na tym gatunku. Jak wygląda tasiemiec u kota? Tasiemiec psi jest stosunkowo krótki, jego maksymalna długość wynosi do 80 cm. Posiada skoleks zaopatrzony w cztery przyssawki oraz ryjek wyposażony w pięć rzędów haków. Mające zdolność ruchu człony maciczne tasiemca makroskopowo przypominają nasiona ogórka bądź ziarna ryżu. Cechą charakterystyczną członów D. caninum jest obecność podwójnego kompletu narządów oraz otworów płciowych na obu brzegach. Przeczytaj także: ZOONOZY: Choroby od kota, którymi możesz się zarazić Tasiemce u kota – sposób bytowania w ciele żywiciela Żywicielem pośrednim tasiemca psiego są pchły Pulex irritans oraz te z rodzaju Ctenocephalides, a także wszoły Trichodectes canis. Człony tasiemca aktywnie wypełzają z odbytu, a następnie pełzają po skórze w okolicy ogona. Z rozpadających się członów tasiemca uwalniane są jaja – w postaci pakietów do 30 jaj zawierających onkosfery. Następnie jaja tasiemca są zjadane przez larwy pcheł lub wszoły, w których jamach ciała z onkosfer powstaje larwa określana terminem cysticerkoid. Cysticerkoid w zależności od temperatury otoczenia pasożytniczego owada kształtuje się w ciągu jednego do kilku miesięcy. Co ciekawe u pcheł rozwija się z zarodka dopiero po osiągnięciu przez te owady stadium dorosłego. W jednym żywicielu może być od kilku do kilkudziesięciu cysticerkoidów Żywiciel ostateczny zaraża się, zjadając pasożytniczego owada z inwazyjnym cysticerkoidem w jego jamie ciała. W jelicie cienkim żywiciela ostatecznego tasiemiec osiąga dojrzałość płciową w ciągu około 2-3 tygodni. Tasiemiec u kota – objawy choroby? Tasiemiec psi występuje na całym świecie, powodując inwazję nazywaną dipylidiozą. Jej objawem jest świąd okolicy odbytu, wywoływany przez pełzające człony tasiemca. U kotów obserwuje się najczęściej wylizywanie tego obszaru ciała. W skrajnych przypadkach może dochodzić do zapalenia skóry w pobliżu odbytu, spowodowanego mechanicznym uszkodzeniem naskórka w wyniku ocierania. W sytuacji intensywnych inwazji u młodych kotów może występować biegunka bądź zaparcie. Sporadycznie obserwowano również drgawki, a skłębione liczne tasiemce prowadziły do niedrożności jelita. Podczas badania kota można znaleźć wysuszone człony tasiemca na skórze zwierzęcia. Właściciel będzie w stanie zaobserwować je również na legowisku lub podłodze mieszkania. Odwodnione człony tasiemca przypominają surowe ziarna drobnego żółtawego ryżu. Ich identyfikacja stanowi podstawę rozpoznania inwazji D. caninum. Często bywa tak, że inwazja przebiega zupełnie bezobjawowo. Dlatego należy pamiętać, że brak objawów nie zawsze oznacza, że nasz kot nie jest zarobaczony. Tasiemiec u kota – czy kot niewychodzący może się nim zarazić? Choć może to brzmieć nieprawdopodobnie, odpowiedź jest twierdząca. Wystarczy bowiem, że zejdziemy do piwnicy czy śmietnika, gdzie żyją bezdomne szczury bądź koty. Pchła przypadkowo może zostać przez nas zabrana z powrotem do mieszkania, gdzie napotka swą przyszłą ofiarę kota. Wszystkie zwierzęta domowe, niezależnie czy wychodzą na spacery, czy nie – powinny być regularnie szczepione i odrobaczane. Skuteczne leczenie tasiemca u kota Preparaty na odrobaczanie- różna postać Jak wygląda leczenie tasiemca u kota? Obecnie istnieje wiele preparatów odrobaczających dla kotów. Występują one także w różnych postaciach – past, tabletek, czy substancji w formie spot-on. Wszystkie działają bardzo podobnie. Dlatego jeśli nie jesteś w stanie przemycić tabletki dla kota, równie dobrze możesz wylać mu preparat w postaci spot-on na kark. Domowe sposoby na tasiemca u kota niestety nie są skuteczne. Niedawno pojawiły się także tzw. specyfiki 2 w 1 w postaci spot-on, czyli jednocześnie odrobaczające oraz chroniące przed kleszczami i pchłami. Stanowią one bardzo wygodny sposób ochrony kota, szczególnie wychodzącego – wystarczy stosować je raz na 3 miesiące. Profilaktyka Pamiętajmy o regularnym odrobaczaniu naszych kotów. Jeśli kot przebywa w domu, występuje niskie ryzyko inwazji, ponieważ mniej prawdopodobne jest zjadanie przez niego gryzoni. Taki zwierzak znajduje się w grupie ryzyka A. W jego przypadku należy badać kał i odrobaczyć go w zależności od wyników lub profilaktycznie robić to 2 razy do roku przeciwko nicieniom. Gdy kot jest wychodzący i porusza się bez ograniczeń, występuje wysokie ryzyko inwazji z powodu możliwości zjadania przez niego gryzoni czy ptaków. Znajduje się on wtedy w grupie ryzyka B. U takiego kota w celu zminimalizowania zagrożenia wydalania jaj glist i tasiemców należy badać kał i odrobaczać go w zależności od wyniku lub regularnie powtarzać tę czynność co 3 miesiące preparatami przeciwko nicieniom i tasiemcom. Tasiemce u kota, czy stanowią zagrożenie dla człowieka? Jak wspomniano we wstępie, tasiemiec D. caninum może powodować również inwazje u ludzi. Przypadki te najczęściej dotyczą dzieci pozostających w bliskim kontakcie z kotem. Warto też zaznaczyć, że około ⅓ zarażonych jest w wieku poniżej 6 miesięcy. Do zarażenia człowieka dochodzi w wyniku przypadkowego połknięcia żywiciela pośredniego (pchły lub wszoła) z inwazyjnym cysticerkoidem. W wielu sytuacjach inwazja może mieć przebieg bezobjawowy. Część zarażonych osób zgłaszała jednak występowanie takich symptomów jak świąd okolicy odbytu, ból brzucha oraz biegunka. Pasożyt nie stanowi znacznego zagrożenia dla zdrowia człowieka. Aczkolwiek ze względu na jego zoonotyczny potencjał wszystkie przypadki podejrzenia inwazji u zwierząt, a zwłaszcza gdy mają one kontakt z dziećmi, powinny być traktowane przez lekarzy weterynarii ze szczególną uwagą. Czy posiadając w domu zwierzę, powinniśmy się regularnie odrobaczać? Nie ma potrzeby „odrobaczania” ludzi. Człowiek zaraża się odzwierzęcymi pasożytami, spożywając produkty zanieczyszczone odchodami psów i kotów bądź wkładając brudne ręce lub przedmioty do ust (skażone ziemią lub piaskiem, do którego zarażone zwierzęta się załatwiały). Przestrzegając podstawowych zasad higieny (myjąc regularnie ręce – zwłaszcza przed posiłkami, po zabawie w ogrodach i piaskownicach, czyszcząc owoce i warzywa spożywane na surowo, nie wkładając rąk lub przedmiotów do ust) uchronimy się przed zachorowaniem. Odrobaczanie zwierząt należy przeprowadzać tylko według zaleceń lekarza weterynarii. Najważniejsze jest ono w przypadku szczeniąt i kociąt. Zasady odrobaczania kotów Kocięta – od 3 tygodnia życia co 2 tygodnie do momentu odsadzenia (fenbendazol, flubendazol, pyrantel). Następnie co miesiąc do 6 miesiąca życia za pomocą wyżej wymienionych preparatów, emodepsydu lub milbemycyny, moksydektyny, ciężarne – za pomocą emodepsydu lub selamektyny pod koniec karmiące – fenbendazol, febantel, flubendazol, pyrantel, emodepsyd, mlibemycyna, moksydektyna, selamektyna. Jednokrotne podanie preparatu podczas okresu karmienia mlekiem jednocześnie z pierwszym odrobaczaniem dorosłe z niewiadomego źródła – dwukrotne odrobaczenie wyżej wymienionymi preparatami w odstępie 2 tygodniowym, potem po miesiącu. Następnie regularne odrobaczenie dorosłych kotów (dobrze uprzednio odrobaczonych) – wychodzących co 3 miesiące, niewychodzących co 6 miesięcy.* *opracowane na podstawie zaleceń ESCCAP (Europejska Rada ds. Pasożytów Zwierząt Towarzyszących) 2019. W. Zygner, Problematyczna diagnostyka i zwalczanie inwazji Dipylidium caninum u psów i kotów, Magazyn Weterynaryjny Gundłach, A. B. Sadzikowski, Parazytologia i parazytozy zwierząt, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2004. Tasiemiec rybi Ligula „… nic w tym dziwnego gdyby nie to, że okres składania ikry już dawno minął, a coś co przypominało długa taśmę po prostu ruszało się! …” Zdarza się, że czasem zabieramy ryby do domu w celach konsumpcyjnych, szczególnie białoryb. W naszych polskich wodach ryby rodzaju płoć, leszcz, czy ukleja przewyższają ilościowo drapieżniki. Pewnego wrześniowego dnia udałem się po dłuższej przerwie na ryby. Po złowieniu kilku sztuk leszczy, w jednym z nich znalazłem długi biały pas przypominający ikrę. Nic w tym dziwnego gdyby nie to, że okres składania ikry już dawno minął, a coś co przypominało długą półmetrową taśmę po prostu ruszało się! Po konsultacji z ichtiologami okazało się, że jest to prawdopodobnie pasożyt tasiemiec „Ligula” i nie jest groźny dla człowieka, a rybę po przyrządzeniu możemy bez obaw konsumować. Wszystko zależy od nas czy nie przeszkadza nam, że w rybie znajdowało się coś co apetycznie nie wyglądało a przynajmniej nie zachęcało do dalszej konsumpcji. Osobiście zrezygnowałem z przyjemności przyrządzenia świeżej rybki na kolację. Być może przyczyniłem się do zmniejszenia populacji tasiemca 😉 Sięgając opinii innych wędkarzy zdania były podzielone, jednakże zdarzały się też wypowiedzi, które wydały mi się ciekawe do podzielenia z Wami. Otóż pasożytów występujących w rybach jest wiele gatunków i dla własnego bezpieczeństwa lepiej nie jeść ryb zakażonych, szczególnie takich w których znajdziemy tasiemca nie znając jego dokładnej nazwy i pochodzenia. złowioną rybę z podejrzeniem tasiemca (znaczne uwypuklenie w części brzusznej )lepiej zabrać i nie pozwolić rybie dalej z nim żyć? 2. Czy może potrzebne są działania na większą skalę – być może całe jezioro jest w tasiemcu i świadczy o złym stanie wody? Opinia ichtiologa: Obecność Liguli świadczy raczej o dobrym stanie środowiska. Dojrzałe tasiemce tego rodzaju żyją i rozmnażają się płciowo (czyli produkują jaja – mnóstwo jaj) w przewodzie pokarmowym ptaków rybożernych. To co obserwował Pan w rybie to postać larwalna. Ryby nią zarażone są osłabione i stają się łatwym łupem drapieżników. Ułatwia to rozprzestrzenianie choroby w populacji ptaków. Zwykle choroba rozwija się tam gdzie populacja ryb (przede wszystkim leszcza i krąpia) jest duża, a nawet powiedziałbym „zbyt” duża. Gwałtownie wzrasta wtedy prawdopodobieństwo zjedzenia zarażonej ryby przez ptaka. Oczywiście wzrost liczebności ptaków również ma tu znaczenie. Zwiększona liczba ptaków wynika zwykle z odpowiednio zasobnej bazy pokarmowej – małych ryb, które mogą zostać przez nie zjedzone. Takiej sytuacji sprzyja nadmierne zagęszczenie ryb w zbiorniku, które ogranicza przyrosty ryb. Zatem obok młodych roczników pojawiają się ryby starsze tej samej wielkości. Odpowiedź na pytanie drugie: z punktu widzenia epidemiologii usuwanie zarażonych ryb ze środowiska jest najlepszym rozwiązaniem. Zmniejszenie liczby ryb zarażonych zmniejsza prawdopodobieństwo zarażenia ptaków a tym samym obciążenia środowiska jajami i larwami tasiemca. Reasumując: jeżeli stwierdzicie większą liczbę przypadków zarażenia ryb Ligulą, należy wykonać oszacowanie liczebności populacji i jej struktury wiekowej. Jeżeli okaże się zbyt duża należy przeprowadzić zabieg z ang. nazywany cooling czyli „schłodzenie sytuacji” polegający odłowie pewnej części populacji głównie ryb mniejszych. Będzie to oczywiście trudne w polskich warunkach (myślę tu o akcji „wody bez sieci”). Należy więc zastanowić się w takim przypadku nad wprowadzeniem obowiązku zabierania małych leszczy i krąpi po ich złowieniu przez wędkarzy, przynajmniej tych podejrzanych o zarażenie choć ja byłby za usuwaniem wszystkich złowionych osobników. Oczywiście taki obowiązek powinien być wprowadzony okresowo a liczebność populacji powinna być regularnie kontrolowana. Dodam jeszcze, że Ligula jest swego rodzaju kontrolerem liczebności populacji ryb karpiowatych. Jej obecność, jak udowodniono, wpływa na płodność samic ryb znacznie ją zmniejszając. Przyroda jest jednak bardzo mądra. Zbyt duże zagęszczenie ryb sprzyja rozwojowi ligulozy, która ogranicza płodność i wzrost ryb oraz zwiększa populację ptaków drapieżnych. Na dobrą sprawę można też wysnuć wniosek, że skoro taki mechanizm istnieje to zbyt duża liczba ryb karpiowatych w zbiorniku jest niebezpieczna dla środowiska…” Pozdrawiam dr hab. Piotr Gomułka tekst i foto: admin inforyby

jak wygląda tasiemiec w rybie